Znaczenie kwalifikacji kadr zarządzających infrastrukturą kulturalną

(strona:  1  2  3  4  5  6 )

Wraz ze przemianami ustrojowymi w Polsce zapoczątkowanymi w 1989 r. zmianie uległy zasady funkcjonowania instytucji kulturalnych. W roku 1992 Ośrodek Badania Rynku Sztuki Współczesnej podjął prekursorskie działania w dziedzinie edukacji kadr kultury. W ramach Studium Menedżerów Kultury w 37 z ówczesnych 49 województw odbywały się stacjonarne kursy, które Ośrodek prowadził wraz z Centrum Animacji Kultury (M. Iwaszkiewicz, Nowy model kształcenia menedżerów kultury, w: B. Jedlewska (red.): Akademickie kształcenie animatorów i menedżerów kultury w Polsce, Verba, Lublin 2006, s. 167-168). Natomiast zawód animatora kultury wpisany został do klasyfikacji zawodów szkolnictwa zawodowego w 1993 roku (J. Gajda, W. Żardecki (red.), Dylematy animacji kulturalnej, wyd. UMSC, Lublin 2001, s. 168).

Po reformie administracyjnej w 1998 r. ruch menedżerów kultury uległ przekształceniom. Większość instytucji kulturalnych została przekazana pod względem kompetencyjnym samorządom terytorialnym. Zmienił się sposób dystrybucji środków przeznaczonych na kulturę, weryfikowalnych przez większą niż do tej pory ilość podmiotów. Tryb przyznawania środków na działalność kulturalną, w tym utrzymanie i modernizację infrastruktury obiektów kultury wymagał znajomości procedur przetargowych i ustawodawstwa w zakresie zamówień publicznych. Niektóre przepisy prawne i administracyjne nie są dostosowane do specyfiki rynku kultury ograniczając lub uniemożliwiając działania menedżerskie. Także procedura pozyskiwania środków z UE wymaga gruntownej wiedzy na temat wypełniania formularzy i procedury składania wniosków. Są to tylko niektóre utrudnienia wymuszające konieczność istnienia wykwalifikowanych kadr kultury, zarządzających m.in. infrastrukturą kulturalną (Tamże, s. 170-171). W tym miejscu wypada nadmienić, że w latach 1989-1998 ubyło 72% kadry artystycznej i menedżerskiej, receptą na ten regres miał być rozwój szkolnictwa podyplomowego i doskonalenie kadr w kulturze z uwzględnieniem doświadczeń UE (K. Mazurek-Łopacińska (red.), Kultura polska a Unia Europejska, wyd. AE, Wrocław 1998, s. 19).

Do głównych grup kompetencji kadr kultury zalicza się (M. Sternal, Dobrze wykształcony menedżer kultury? Wyzwania edukacyjne w zarządzaniu kulturą, w: E. Orzechowski (red.): Kultura, gospodarka, media. Ogólnopolski kongres. CAK Kraków 2002, s. 65):
– organizację (administrację, finanse, itp.);
– przedsiębiorczość (marketing, promocja, itp.);
– twórczość (kreatywność, zdolność tworzenia i wykonania dzieła);
– edukację;
– techniczne aspekty działalności kulturalnej.

W roku 2001 Międzynarodowe Centrum Kultury oraz Małopolska Szkoła Administracji Publicznej Akademii Ekonomicznej w Krakowie powołały Studia Podyplomowe - Akademia Dziedzictwa. Celem studium było powołanie kadr mogących skutecznie sprostać wyzwaniom nowoczesnej ochrony dziedzictwa - pracowników służb ochrony zabytków, urzędników administracji państwowej i samorządowej, pracowników muzeów i placówek kulturalnych, pracowników akademickich, nauczycieli i inwestorów (E. Augustyniak, Nowe kierunki studiów - Podyplomowe Studia Zarządzania Kulturą, „Nauka Polska” 10/2001, s. 184). Wśród słuchaczy Podyplomowych Studiów Zarządzania Kulturą (PSZK) przeważali muzycy: 24% uczestników, 17% stanowili pedagodzy, natomiast 12% ekonomiści (Tamże).

Rozwojem infrastruktury kulturalnej na poziomie województw zajmowali się m.in. uczestnicy Konferencji „Polskie Regiony w Europejskiej Przestrzeni Kulturowej” zorganizowanej w dniach 21–22.V. 2003 roku w Konstancinie Jeziornej przez Narodowe Centrum Kultury. Warto zauważyć, że wśród prezentowanych projektów woj. zachodniopomorskiego znalazły się (http://www.euroreg.uw.edu.pl , 20.03.2009):
– „Odra Świadek Historii” – rewaloryzacja dawnej zabudowy wzdłuż rzeki, uruchomienie szlaku wodnego;
– „Historia i Pamięć”- długofalowy program rozwoju muzealnictwa obejmujący zagospodarowanie m.in. półwyspu Łasztownia, wykreowanie serca miasta, rozwój turystyki wodnej i lądowej, utworzenie trasy muzealnej i galerii sztuki współczesnej, promocję historii Polaków na Pomorzu;
– „W Krainie Pomorców – w Krainie Słowian” – zagospodarowanie nabrzeża na wyspie Wolin i budowa osady „Wikingów”;
– „Otulina Drahimska” – m.in. utworzenie Centrum Kultury Kresowej.

Wnioski z konferencji:
– program „Polskie regiony w europejskiej przestrzeni kulturowej” jako forum wymiany doświadczeń;
– możliwość utworzenia sieci współpracy w dziedzinie kultury – „NCK jako platforma działań kulturalnych”;
– potrzeba profilowania spotkań ogólnopolskich, wypracowania stałej, roboczej formuły spotkań;
– zbiór projektów zgłoszonych do programu stanowi cenny materiał socjologiczny i kulturoznawczy.

(strona:  1  2  3  4  5  6 )